بیگانه گرایی

به هر آن چیزی که در مورد لباس ها از کشور های دیگر اقتباس می شد، بیگانه گرایی اطلاق می شد. به دلیل ارتباط بازرگانی اروپا با شرق دور، بیگانه گرایی در قرن هفدهم میلادی با اقتباس از لباس های چینی در طراحی های لباس های تئاتر، اوپرا و... توانست الگوهای سطحی لباس های اروپایی را دستخوش تغییراتی کند. مد اروپایی از آن جایی که همواره به دنبال بهترین نمونه ها برای یادگیری و منبع الهام بود، این بار توانست با جست و جوی بی پایانش به دنبال تازگی از صنایع دستی و منسوجات کشور هایی چون هند، چین،و... الهام بگیرد. پارچه های ابریشمی چینی با طرح هایی از جانواران و گیاهان توانست عشق روکوکویی را تحکیم بخشد و از طرفی الگوهای لباس هندی، سلیقه اروپاییان را تحت تاثیر قرار دهد. 

به طوری که در اواسط قرن هفدهم فرانسه و انگلیس دست به تولید پارچه هایی چینی و هندی با توجه به تصورات خود از آنچه که در این پارچه ها دیده بودند، زدند. یک پارچه معروف هندی که در انگلیس  تولید می شد، پارچه ی چیت بودو نمونه ی چینی ساخته شده در آن جا ژوی نام داشت. همچنین در اواخر قرن هفدهم، الگوی لباس های لهستانی، لاوی، ترکمی و سلطنه که یادآور اسامی شرقی است در اروپا رواج و گسترش یافت. یکی از بهترین نمونه های پیراهن های هندی رواج یافته در این زمان بنیان بود. 

با وجود تلاش های زیاد از طرف برخی درباریان،همچون معشوقه لویی چهاردهم مبنی بر استفاده از مد بیگانه گرایی که همواره با این لباس ها بعلاوه کیف زنانه و کلاه زنانه برگرفته شده از طرح های هندی و چینی، وقوع انقلاب فرانسه، تب استفاده از پارچه ها و طراحی های بیگانه را تا مدت زیادی فرونشاند.